Welkom op deze ‘Spiegelbeeldpagina’.
Soms zijn anderen net een spiegel waar je in kijkt, al kan dat zowel een lach- als een huilspiegel zijn 🙂
Fijn dat jij anoniem wil helpen om de persoon om wie het gaat inzicht te geven in welke indruk deze persoon kan maken en welke talenten en uitdagingen je in deze persoon ziet.
Vul het onderstaande formulier in en klik op verzenden. Heel hartelijk dank namens de persoon om wie het gaat!
Hieronder kun je -als je daar interesse in mocht hebben- lezen over hoe ik met de kennis van nu terugkijk op mijn leven. Ik ben nogal beknopt, het mag veeeeel uitgebreider! Ik heb er foto’s bij genomen omdat ik me dan beter herinner hoe het was. Maar niet van alles zijn er foto’s, vaak ook niet van heftige ‘negatieve’ gebeurtenissen
Biografie (hier wordt nog aan geschreven 
)
Mijn geboorteplaats is Oosterbeek, mijn ouderlijk huis stond tussen tussen het dorpje Heelsum en Doorwerth, in een bosrijke omgeving waar in de tweede wereldoorlog zwaar is gevochten. Je ziet de kogelgaten nog in de schoorsteen. We hadden een kolenkachel en het ijs stond ’s winters aan de binnenkant van de ramen.
In mijn systeem zit diep ingekerft dat ik altijd -onbewust- scan of iemand zo te vertrouwen is dat ik er bij zou kunnen onderduiken zonder verraden te worden.
Mijn ouders woonden voor ze kinderen kregen driehoog in de wijk Kattenburg in Amsterdam. Naar verluid rolde een aardappel door de scheefstand naar de andere kant van de kamer en stond de toiletpot ook gewoon in de kamer. Ze waren toen heel gelukkig zoals je op de foto kunt zien. Soms stond de laatste boterham op tafel en werden we door een familielid financieel gesteund om eten te kunnen kopen.
Diep in mijn systeem zit de angst voor armoede.
We speelden met wat voorhanden was. Met de weinige lego die ik had kon ik een klein huisje bouwen. Ik vroeg weleens om meer, maar dat kreeg ik niet. Maar zelf een auto maken van stokken en wat er nog meer voorhanden was was geen straf en het stimuleerde mijn fantasie.
Creatief zijn is een diepgewortelde behoefte in mij.
We zagen onze vader hakken in steen als hij weer een beeld aan het maken was. Misschien had hij door zijn gerichthheid op zijn kunstenaarschap wel weinig aandacht voor mij. Soms kreeg ik een klap als ik in de weg liep en ik paste daarom altijd goed op in welke bui hij was. Ik was bang voor mijn vader. Mijn moeder was heel zorgzaam en cijferde zichzelf volledig weg.
Autoriteiten, met name mannen, lijken macht over mij te hebben als ik met mijn energie in dat kleine bange jongetje ben.
Klassieke muziek en het spelen van een instrument hoorde bij onze opvoeding. Popmuziek werd niet gewaardeerd. Mijn oma de cello zien spelen deed mij naar dat instrument verlangen. Het cello kunnen spelen heeft me op mijn 29e jaar bij mijn geliefde levenspartner gebracht.
Ik heb een haat-liefde verhouding met zowel klassieke- als pop-muziek. Jazz lijkt een mooie balans tussen die twee en daar wordt ik heel blij van.
Op de enige vader-zoon-activiteit die ik me kan herinneren nam mijn vader me mee op een schouw (niet op deze foto). Nadat hij mij een half uur had laten zeilen sprong hij onverhoeds overboord en riep ‘maak maar een stormrondje’. Dat is in een schouw met een voorzeil, grootzeil, roer en twee zijzwaarden te gbedienen om van koers te kunnen veranderen geen kleine opgave. Het lukte me de bewuste acht te varen en bij mijn vader uit te komen.
De zeiltocht met mijn vader heeft me laten zien dat mijn vader vertrouwen in me had, ondanks zijn afwezigheid in de rest van mijn opvoeding.
De relatie met mijn jongere zusje was heel hecht, totdat de echtscheiding daar een einde aan maakte. Zij ging bij mijn vader wonen en maakte daar een hele moeilijke tijd door. Dat gaf een machteloos gevoel, want ik kon daar niets aan doen.
De scheiding van mijn ouders gaf mij de overtuiging dat volwassenen onverantwoordelijk handelen, niet te vertrouwen zijn en ik kan niets doen om mijn situatie te veranderen.
tekst